Մտքեր...

   "21:43": Բացում եմ աչքերս ու նայում եմ թևիս կապված ժամացույցին:
   Ուղեղս կատարվածից դեռ ուշքի չի գալի ու դեռ շատ բան էլ չի հասկանում ընդունած ալկոհոլի քանակից : Միայն հասկանում եմ, որ մահճակալիս կողքին եմ պարկել...
    Իսկ անկողինս խառնած է` դեռ պահում է կատարվածի հիշողությունները:  Հիմա անհրաժեշտ է բարձրանալ, փորձել հասնել լոգարան ու սառը ցնցուղ ընդունել: Հաստատ կօգնի գլխիս մեջ քաոսային ուղղությամբ շարժվող մտքերն իրենց տեղերում դնել :
 Բարձրանում եմ` հենվելով մահճակալին : Նկատեցի սպիտակ ճմրթված թուղթը, որ մի տեսակ չի տեղավորվում ընդհանուր պատկերի մեջ:
    "Կներես: Ես երեկ պիտի չգաի...":  Նրա հաղորդագրությունն սթափեցրեց:
     Ինչի՞ համար ներեմ: Նրա համար , որ երկուսիս լա՞վ էր իրար հետ: Որ երկուսս էլ ուզում էինք տեսնե՞լ իրար:
     Ավելի քան 12 ժամ քնել եմ, իսկ նա ե՞րբ հասցրեց գնալ: Ուղղակի գողեգող, առանց բան ասելու ու գոնե  "ցտեսություն" ասելու գնաց:  Միջանցքում իմ այս ու այն կողմ թափված զգեստներն էին: Երեկվա հիշողություններն սկսեցին սողոսկել ուղեղս:  Գիշերվա 2ի կոմերը հասանք տուն: Գինովցած էինք:  Բանալու շրխկոց, ծանր բացվող երկաթյա դուռ:  Հազիվ էր փակվել դուռը:  Ու սկսվեց...
     Տաք ջուրը հաճելի էր ,  բայց չէր արթնացնում:  Ամբողջովին սառը ջուրն էլ ոչ միայն սթափեցրեց ու արթնացրեց, այլ նաև ստիպեց մտածել "ճմրթված թղթի" բովանդակության մասին:  Միայն մարմինս չէր սառում` այլ նաև հոգուս խոր ու տաք անկյունները:  Ստիպում ես մտածել քո մասին:  Մտածում եմ :  Արդեն ենթագիտակցությանս մեջ ես:  Իսկ սառը դատո-ղություսն հազար ու մի պատճառներ է բերում ու փորձում ասել , որ դու ինձ անհրաժեշտ չես, որ դու ինձ կործանում ես:  Բայց էդ կապ չունի, ես գիտեմ, որ դեռ  "մտածում" եմ քո մասին ու գիտակցում ամենը:
     Սրբվեցի ու դուրս եկա:  Մտածում եմ նախաճաշելու մասին: Հմ: Նախաճա՞շ, այս ժամի՞ն: Ավելի շատ ընթրիք երևի:  Խոհանոցն ու ներսի սենյակն էլ էին "հետաքրքիր" վիճակում: Կա-հույքն անհասկանալի պատճառներով դուրս էին եկել տեղերից: Պատից կախված տխուր աղջնակի նկարն էր ընկել տեղից ու շեղանկյան նման էր կախված, կարծես չէր դիմացել ու ամաչել էր տեսածից: Ջարդված գինու բաժակներ:
      "Նախաճաշս"` աջից գինի, ձախից մի գավաթ ջրի փոխարեն կատարվածից գոյացածը, ափ-սեում արաքներիդ հետևանքները, որ պիտի կուլ տամ ամեն անգամ:  
       Հա ներում եմ:  Ներում եմ ամեն ինչի համար: Ներում եմ , որ սիրում եմ: Որ կամքիս ուժը կորցնում է իր արժեքը, երբ հեռախոսի մյուս ծայրին լսում եմ քո ձայնը:  Ներում եմ ,  որ չեմ հարգում սեփական պրինցիպներս ու անձս: Ներում եմ , որ դու օգտագործում ես ինձ: Ներում եմ , որ քո ձեռքին խաղալիք եմ : Ներում եմ , ներում եմ , ներում եմ ...... Ներում եմ, որ քեզ ատում եմ ... Բայց չեմ կարող չսիրել... 

 
  Էս "տրոլիկին" էլ պիտի ժամերով սպասես: Արդեն 20 րոպե է չկա: Ցուրտ է: Ձյուն չկա, բայց Էնպիսի մի ցուրտ է , որ ներխուժելով մարդ-կանց վերարկուների տակ սառեցնում է անգամ նրանց հոգիները:
  Ձյուն էլ չի գալիս մարդիկ գոնե մի ակնթարթ ժպտան թափվող ձյան փաթիլներին: Գոնե մի պահ ջերմությամբ լցվեն նրանց հոգիները:

 Էս Դեկտեմբերն էլ "աչքիս" տեղյակ չի , որ ինքը ձմեռ ա :)

  Կարծես մեծ սև սենյակում լինեմ, որ ո՛չ լուսամուտներն ունի, ո՛չ էլ դռներ:  
  Կծկվել եմ սենյակի մի ան-կյունում ու հայացքս հառել չերևացող հատակի մի անորոշ կետի: Ամեն անգամ ներշնչելիս առաստաղը ցած է իջնում: Չեմ տեսնում ,բայց զգում եմ նրա ճնշող ծանրությունը:
  Ձեռքս պարզում եմ հայացքիս դիմաց, բայց չեմ տեսնում: Մութ է: Նույնիսկ սկել եմ կասկածել արդյոք ես կամ , թե...
    Բայց, որ աչքերս փակեմ ու երևակայությանս զոռ տամ... Ահա ձեռքս, մատերս,իրանս...
    Ես եմ որոշում ի՞նչ տեսնեմ, ինչպե՞ս ու ի՞նչ երանգներով : Բայց պետք է շտապել: Առաստաղն արդեն մոտ է :  Իսկ ի՞նչ եմ ես հիմա ուզում տեսնել:
    "Փակի: Աչքերդ փակի ու երևակայությունդ հանգիստ թող:Ինքն իր անելիքը կանի: Միայն թե արագ : Էլ ժամանակ չմնաց":
    Ամառային զով օր է: Արևը վերևից լուսավորում է, բայց չի այրում: Անտառի մեջ մեծ բացատ կա: Ոտաբոբիկ քայլում եմ խոտերի մեջ` որոնք հասնում են մինչև գոտկատեղս ու փորս խուտուտ են տալիս: Իսկ մեջքս ու կուրծքս արևն ու մեղմիկ քամին են շոյում:
     Արտաշնչում հոգոցով...Մի քանի վայրկյան... ներշնչում ու էլի այդ անտերի  մոտիկացող ձայնը: Արդեն շատ մոտիկ է: Որ ձեռքս բարձրացնեմ կհպվեմ առաստաղին: Բայց դեռ մի քանի վայրկյան ունեմ:
     Քայլում եմ ու հիանում ամառային բնության  տարրերով: Քամի, արև, խոտ,ծաղիկ,բզեզներ, հատ ու կենտ քարեր: Հայացքս բարձրացնում եմ ու...
    Վազում ես ինձ ընդառաջ:
    Չեմ տեսնում դեմքդ: Ավելի ճիշտ չեմ ճանաչում, բայց հասկանում եմ որ դու ես: Կանգնում ես քիչ հեռու ինձանից: Ժպտում ես: Հա՛, "ԴՈՒ" ես:
    Արտաշնչում... Մի քանի վայրկյան...Ներշնչում...Ծանրության զգացում :
        Կատարյալ խավար, լռություն ու էլ ոչինչ:

  Լռություն: Գուցե շատերի համար անիմաստ, բայց ինձ համար արդեն մեծ մի ամբողջություն` լցված  թախիծով, կարոտով ու արցունքներով....

  Լռություն: Կարծես շուրջբոլորն ամեն ինչ մեռած է: Բայց չէ: Մեջքով զգում եմ նոր հնձած խոտի խոնավությունը: Օդում տարածվել է թարմության բուրմունքը: Զգում եմ լուսաբացը, որի դեռ շատ մեղմիկ շողերը շոյում են այտս, աչքերս . տարածվում են օդի մեջ ու հատիկ հատիկ հաշվում թարթիչներս:
  Ժպտում եմ : Բայց ո՞վ է այս անէության մեջ տեսնելու ժպիտս: Չէ', սա խավար չէ , ոչ էլ լռություն: Այստեղ մի ամբողջ իմաստ կա : Կամ ես: Ու... Կաս ` Դու:
   Մոտենում ես: Աչքերս նայում են ուղիղ շագանա-կագույն աչքերիդ:
   Իրական է ամեն ինչ ,ինչը հիմա տեսնում ու զգում ես:
   Մատերիդ ծայրով շոյում ես աչքերս, քիթս ու հպվում ես շուրթերիս: Նույնիսկ ես եմ սկսել հավատալ այս իրականությանը: Զգում եմ ամեն մի հպումդ: Փորձում եմ մտապահել ամեն  վայրկյանը:

 - Դու իրակա՞ն ես:
 - Այո': Նույնքան իրական որքան և դու,- պատասխանեց նա մեղմ ժպիտով:
 - Ինչու՞ ես եկել իմ մոտ:
 - Ես բան եմ մոռացել,-ասեց ու դեմքն ավելի մոտեցրեց:
 - Ի՞նչ,- հարցնում եմ տարակուսած:

   Պատասխանի փոխարեն  պառկեց կողքս ու համբուրեց շուրթերս: Ամեն ինչ նույնն էր: Այդ նույն համբույրն էր, որ տարիներ առաջ առաջին անգամ այրեց շուրթերս: Որ ամեն անգամ երանությամբ ուղղակի  փակում եմ աչքերս ու վերապրում այն:
  Շուրթերիս զգում եմ աղի արցունքներիդ համը:
  Կարոտում եմ :
  Բացում եմ աչքերս ու տեսնում սև երկինք, արցունքներիդ փոխարեն անձրև, մեջքքս արդեն թաց քարերն է զգում, իսկ արևի շողերի ու մատերիդ փոխարեն դեմքս քամին է շոյում: Սառը, անշունչ քամին :

  Լռությու՞ն: Խավա՞ր: Չէ': Հիշողություններ: Որտեղ ես եմ, որտեղ դու ես:
  Ու նորից դեմքիս ժպիտ ,բայց արդեն  լի թախիծով ու Հիշողություններով ...