Մտքեր...

   Կանգառում կանգնած եմ ու սպասում եմ 2-րդ համար տրոլեյբուսին: Ականջներիս մեծ ականջակալներ են, որոնք ինձ մեկուսացնում են կանգառում տիրող խարնաշփոթից: Բարձր հնչում է Вера  երգը: Մի պահ ուշադրությունս կենտրոնացրի երգին.

                                          Будто бы счасте растет на чужбине

                                          Словно какой-то диковенный плод
                                          Ищут его в далеке и поныне
                                          Разный бедовый народ

  Հայացքս բարձրացնում եմ վեր` խավար երկնքին: Խորը հոգոց եմ հանում: Այդ պահին բերանիցս դեպի վեր դուրս է  գալիս սպիտակ ,թանձր գոլորշին: Կարծես այդ հոգոցիս հետ մարմնիս մեջից հոգիս դուրս եկավ ու խուլ ճիչ արձակելով անէացավ քաղաքի աղմուկի մեջ:
  Իսկապես, որտե՞ղ է ապրում Երջանկությունը:Արդյո՞ք այն մտացածին է: Կամ գուցե ունի մարմի՞ն ու շոշափելի՞ է:
  Շատ ժամանակ եմ ունեցել մտածելու այս հարցի շուրջ: համոզված եմ, որ մեր բոլորիս կյանքում այն յուրովի է ի հայտ գալի: Որոշ մարդկանց մոտ այն ունի ձև, չափ, մարմին, գուցե նաև անուն: Իսկ իմ կյանքում այն գնաց Նրա հետ: Գնաց ու էլ հետ չի գալու: Կամ գուցե նաև դեռ իմ ժամանակը չէ: Ու ինքը ինչ-որ տեղ թաքնված սպասում է այն պահին, երբ  ես պատրաստ կլինեմ իրեն ընդունելու:
    Ուֆֆ աման ,եսիմ էէէ....
 " Տրոլիկս" եկավ : նվագարկիչս դնեմ "պոզիտիվի" վրա ու...
  Ամեն ինչ լավ ա լինելու.... Չգիտես որտեղից եկավ մտքիս :)