Լռություն: Կարծես շուրջբոլորն ամեն ինչ մեռած է: Բայց չէ: Մեջքով զգում եմ նոր հնձած խոտի խոնավությունը: Օդում տարածվել է թարմության բուրմունքը: Զգում եմ լուսաբացը, որի դեռ շատ մեղմիկ շողերը շոյում են այտս, աչքերս . տարածվում են օդի մեջ ու հատիկ հատիկ հաշվում թարթիչներս:
Ժպտում եմ : Բայց ո՞վ է այս անէության մեջ տեսնելու ժպիտս: Չէ', սա խավար չէ , ոչ էլ լռություն: Այստեղ մի ամբողջ իմաստ կա : Կամ ես: Ու... Կաս ` Դու:
Մոտենում ես: Աչքերս նայում են ուղիղ շագանա-կագույն աչքերիդ:
Իրական է ամեն ինչ ,ինչը հիմա տեսնում ու զգում ես:
Մատերիդ ծայրով շոյում ես աչքերս, քիթս ու հպվում ես շուրթերիս: Նույնիսկ ես եմ սկսել հավատալ այս իրականությանը: Զգում եմ ամեն մի հպումդ: Փորձում եմ մտապահել ամեն վայրկյանը:
- Դու իրակա՞ն ես:
- Այո': Նույնքան իրական որքան և դու,- պատասխանեց նա մեղմ ժպիտով:
- Ինչու՞ ես եկել իմ մոտ:
- Ես բան եմ մոռացել,-ասեց ու դեմքն ավելի մոտեցրեց:
- Ի՞նչ,- հարցնում եմ տարակուսած:
Պատասխանի փոխարեն պառկեց կողքս ու համբուրեց շուրթերս: Ամեն ինչ նույնն էր: Այդ նույն համբույրն էր, որ տարիներ առաջ առաջին անգամ այրեց շուրթերս: Որ ամեն անգամ երանությամբ ուղղակի փակում եմ աչքերս ու վերապրում այն:
Շուրթերիս զգում եմ աղի արցունքներիդ համը:
Կարոտում եմ :
Բացում եմ աչքերս ու տեսնում սև երկինք, արցունքներիդ փոխարեն անձրև, մեջքքս արդեն թաց քարերն է զգում, իսկ արևի շողերի ու մատերիդ փոխարեն դեմքս քամին է շոյում: Սառը, անշունչ քամին :
Լռությու՞ն: Խավա՞ր: Չէ': Հիշողություններ: Որտեղ ես եմ, որտեղ դու ես:
Ու նորից դեմքիս ժպիտ ,բայց արդեն լի թախիծով ու Հիշողություններով ...
